Senat zawetował ustawę o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta, która zakładała systematyczną ocenę wskaźników jakości oraz zobowiązanie do prowadzenia odpowiednich rejestrów medycznych. Za wnioskiem o odrzucenie ustawy głosowało 50 senatorów, 44 było przeciw, a jeden wstrzymał się od głosu.
Ustawa o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta zakładała wprowadzenie wymogu autoryzacji podmiotów wykonujących działalność leczniczą. Autoryzacji udzielać miał Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ) na wniosek podmiotów podlegających autoryzacji na okres 5 lat. Przed udzieleniem autoryzacji miał weryfikować spełnienie kryteriów prowadzenia wewnętrznego systemu zarządzania jakości i bezpieczeństwa oraz realizacji świadczeń gwarantowanych.
W przypadku ryzyka braku zabezpieczenia udzielania świadczeń opieki zdrowotnej, przy przedstawieniu przez wnioskodawcę dokumentów potwierdzających spełnianie warunków autoryzacji, NFZ – jak zakładała ustawa – mógłby wydać autoryzację warunkową na okres 1 roku.
Wewnętrzny system zarządzania jakością i bezpieczeństwem byłby obligatoryjny bez względu czy podmioty korzystają ze środków publicznych czy nie.
W ramach systemu podmioty byłyby obowiązane m.in. do:
– wyznaczenia osoby odpowiedzialnej za prowadzenie wewnętrznego systemu zarządzania jakością i bezpieczeństwem;
– wdrażania rozwiązań służących identyfikacji i zarządzaniu ryzykiem zdrowotnym, w tym prowadzenia analiz identyfikujących zagrożenia;
– identyfikowania priorytetowych obszarów do poprawy jakości i bezpieczeństwa udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej;
– monitorowania zdarzeń niepożądanych, w tym identyfikowania i zgłaszania zdarzeń niepożądanych, rejestrowania zdarzeń niepożądanych, oceny zdarzeń niepożądanych według skali prawdopodobieństwa i ciężkości, opracowania analizy przyczyn źródłowych dla zdarzeń niepożądanych oraz wniosków i zaleceń z tej analizy;
– wdrażania działań niezbędnych do poprawy jakości i bezpieczeństwa udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie wyników i zaleceń z analiz;
– opracowywania i wdrożenia rozwiązań ograniczających występowanie analogicznych zdarzeń niepożądanych w przyszłości;
– przekazywania informacji o zdarzeniach niepożądanych do ministra właściwego do spraw zdrowia.
Ustawa wprowadzała Rejestr Zdarzeń Niepożądanych, prowadzony przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
Zakładała wprowadzenie dwuinstancyjnego pozasądowego systemu rekompensaty szkód z tytułu zdarzeń medycznych obsługiwanego przez Rzecznika Praw Pacjenta w miejsce obecnych wojewódzkich komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych oraz powołanie Funduszu Kompensacyjnego Zdarzeń Medycznych.
Planowano wprowadzenie rekompensat bez orzekania o winie, mającego na celu ustalenie czy w sprawie objętej wnioskiem doszło do zdarzenia medycznego oraz wskazanie wysokości świadczenia należnego wnioskodawcy z tego tytułu.
Ustawa regulowała także stosowanie monitoringu wizyjnego w podmiotach wykonujących działalność leczniczą w przypadku szpitali, zakładów opiekuńczo-leczniczych, zakładów pielęgnacyjno-opiekuńczych, zakładów rehabilitacji leczniczej.
Źródło: ISBnews
