Dziesięcioletnie obligacje USA znalazły się na granicy czterdziestoletniego trendu spadkowego. Ostatnie takie spotkanie miało miejsce w październiku 2018 r., więc sprawa nie jest jeszcze przesądzona, ale tylko w USA. Rentowność naszych papierów jest najwyższa od ponad dziesięciu lat.
Taka jest cena utrzymywania realnych ujemnych stóp i bagatelizowania ryzyka wymknięcia się inflacji spod kontroli. Inflację trzeba później gonić i płacić recesją za jej stłumienie. Alternatywa jest bowiem jeszcze gorsza. Jedyne, co w tej sytuacji może dziwić, to tempo zmian. Zaledwie w sierpniu rentowność naszych obligacji dziesięcioletnich spadała do 1,5 proc. i podnosiły się głosy, że nie warto pochopnie rezygnować z obligacji skarbowych w portfelach. Cóż, tylko od początku roku DS1030 potaniała o ponad 13 proc. i o 26,5 proc. od sierpnia. Jeśli takie spadki nie spełniają definicji bessy na rynku obligacji, to nie wiem, co ją spełnia.
Po drugiej stronie oceanu zapowiedzi Fed nieco uspokoiły rynek. Chodzi już nie tylko o podwyżki stóp, ale też o odchudzenie bilansu przez sprzedaż aktywów – obligacji skarbowych i zabezpieczonych hipotecznie. Zapowiedź podbiła rentowność dziesięcioletnich obligacji do 2,71 proc. (trzydziestoletnich jest taka sama!), ale wyhamowała wzrost dwuletnich papierów. Spread między dwu- i dziesięciolatkami znów jest dodatni, choć wynosi tylko 20 pkt bazowych, to jednak jest to pewnym osiągnięciem Fed, być może zdolnym powstrzymać wybuch paniki. Często w takich kluczowych momentach dochodzi jednak do zwrotu i inwestorzy, którzy chcą wyjść z rynku dostają jeszcze szansę, by zrobić to po lepszych cenach.
Niemieckie dziesięciolatki szturmują 0,7 proc., czyli najwyższy poziom od czterech lat. Tu wieloletni trend spadkowy został przełamany jeszcze w kwietniu, a Europejski Bank Centralny stoi przed nie lada dylematem. Jeśli nie podąży drogą Fed, ryzykuje jeszcze większą inflacją, a rentowności i tak będą rosły (jeśli inwestorzy mogą dostać w USA o 2 pkt proc. więcej już teraz, zrobią to). Ale podwyżki stóp i ograniczenie QE to w zasadzie pewny przepis na recesję. Ostatecznie o problemach południa tylko udało się nam zapomnieć przez ostatnią dekadę, ale zadłużenie nadal tam jest i problem nie został rozwiązany, tylko odepchnięty w przyszłość. Tę, która zdaje się nadeszła.
Czy istnieje więc bezpieczna przystań? Inwestorzy mogą wybierać papiery skarbowe oparte o WIBOR (wuzetki), które w nowych okresach odsetkowych otrzymają przynajmniej 5,5 proc. odsetek, a na Catalyst można kupić je nawet z 5 proc. dyskontem. 6 proc. jest łatwe do osiągnięcia bez ryzyka stopy procentowej i kredytowego (oczywiście z gwiazdką). Kontrakty FRA wskazują przyszłą i nieodległą wysokość WIBOR-u na 6,7 proc., co oznacza, że średnie oprocentowanie obligacji korporacyjnych na Catalyst przekroczy 10 proc. Nawet papiery największych firm jak KGHM czy PGE zaczną płacić po 8 proc. odsetek. Ba. Nawet listy zastawne, których bezpieczeństwo bywa porównywalne z obligacjami skarbowymi (to po prostu obligacje, ale zabezpieczone portfelem pracujących kredytów hipotecznych wysokiej jakości) mogą zapłacić 7,5-8 proc., ale kupić je trudno.
Emitenci z Catalyst udowodnili swoją jakość – przez ostatnie dwa kwartały nie zanotowaliśmy defaultu, a nasz Index Default Rate spadł do historycznego minimum. Emitenci oparli się więc skutkom pandemii. Czy oprą się też skutkom inflacji? Na razie ich obligacje robią to lepiej niż skarbówki.
Źródło: Obligacje / Emil Szweda
