Sejmowa Komisja Cyfryzacji, Innowacyjności i Nowoczesnych Technologii podjęła uchwałę ws. przeprowadzenia wysłuchania publicznego w sprawie projektów ustaw Prawo komunikacji elektronicznej oraz Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo komunikacji elektronicznej, znane jako tzw. Lex Pilot, które wprowadzają m.in. dodatkowe zmiany do ustawy o radiofonii i telewizji w zakresie kształtowania obowiązków must-carry i must-offer.
Za wnioskiem o podjęcie uchwały ws. przeprowadzenia wysłuchania publicznego w dniu 6 marca głosowało 9 posłów Komisji, przeciw było także 9. W takiej sytuacji rozstrzygającym okazał się głos przewodniczącego Komisji.
Przedmiotem must-carry, wprowadzonego w 2011 roku jest rozprowadzanie niektórych programów nadawcy publicznego TVP1, TVP2 i jednego regionalnego programu telewizyjnego rozpowszechnianego przez TVP, przy czym tylko wobec niektórych operatów (gł. sieci kablowych) istnieje obowiązek rozprowadzania regionalnego programu telewizyjnego właściwego dla danego obszaru. Ponadto obowiązkiem objęto rozpowszechniane naziemnie w 2011 r. programy Polsat, TVN, Polskie Media, Puls. Obowiązek must-carry połączony jest z tzw. obowiązkiem must-offer.
Celem projektowanej regulacji jest – jak wskazano w uzasadnieniu – uzupełnienie must-carry o uregulowanie obowiązku odpowiedniego wyeksponowania i zapewnienia łatwego dostępu do określonych programów, rozciągnięcie must-carry na inne programy publicznej telewizji dostępne naziemnie (niż tylko TVP1 i TVP2 oraz odpowiedni program regionalny), otwarte kształtowania listy niepublicznych programów objętych must-carry oraz określenie kategorii podmiotów obciążonych obowiązkiem must-carry.
Projekt zakłada, by obowiązek must-carry obejmował z mocy samej ustawy operatorów rozprowadzających programy w sieci telekomunikacyjnej, z wyłączeniem podmiotów rozprowadzających programy w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną w multipleksie. Obowiązek ten dotyczyć ma operatorów, którzy łącznie spełniają następujące wymagania:
– rozprowadzają programy telewizyjne dla zidentyfikowanych, uprawnionych umownie odbiorców, w określonych lokalizacjach, wyłącznie na terytorium RP;
– urządzenia używane przez odbiorców do odbioru programów są przyłączone do sieci tego operatora lub operator stosuje zabezpieczenia techniczne lub rozwiązania informatyczne zapewniające odbiór programów wyłącznie w określonych lokalizacjach.
Chodzi zatem o takie podmioty, jak operatorzy sieci kablowych czy operatorzy telewizyjnych platform satelitarnych, a także operatorzy sieci telekomunikacyjnych świadczący usługę typu IPTV, jak również inne podmioty świadczące usługi dostępu do rozprowadzanych programów w określonych lokalizacjach, niezależnie od tego, czy są oni operatorami sieci telekomunikacyjnych.
Wyraźnie wskazane zostałoby także, że obowiązek dotyczy rozprowadzania w systemach zamkniętych, do odbioru stacjonarnego i wyłącznie w Polsce.
Projektowana ustawa zawiera także delegację dla Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji do wydania rozporządzenia wobec innych podmiotów, na mocy którego zostałyby one objęte reżimem must-carry, o ile:
– podmioty te rozprowadzają programy dla zidentyfikowanych, uprawnionych umownie odbiorców wyłącznie na terytorium Polski i
– dany rodzaj rozprowadzania służy znacznej liczbie odbiorców do odbioru programów telewizyjnych.
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji (KRRiT) kierowałaby się przy wydaniu rozporządzenia wytycznymi z zakresu interesu publicznego, a przed jego wydaniem przeprowadzone zostałyby konsultacje społeczne.
Wciąż wymagana byłaby zamknięta natura rozprowadzania (dla zidentyfikowanych uprawnionych umownie odbiorców) i jego ograniczenie do terytorium Polski.
Proponuje się ustalenie ustawowej podstawowej listy programów objętych must-carry oraz listy uzupełniającej określanej w drodze rozporządzenia KRRiT.
Lista ustawowa objęłaby programy TVP (czyli TVP1, TVP2, TVP Info i TVP Kultura) oraz regionalny program TVP właściwy dla danego obszaru. Właściwy obszar dla poszczególnych regionalnych programów telewizji publicznej, uwzględniając lokalizację terenowych oddziałów TVP oraz techniczne uwarunkowania rozprowadzania programów, określałoby rozporządzenie KRRiT.
Lista uzupełniająca określana byłaby w drodze rozporządzenia KRRiT, przy czym KRRiT byłaby obowiązana objąć tą listą co najmniej te telewizyjne programy publiczne, które są rozpowszechniane w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną w multipleksie. KRRiT mogłaby objąć listą także inne programy, uwzględniając względy interesu publicznego.
Projekt zakłada ustawowe określenie maksymalnej liczby programów, które w drodze rozporządzenia mogłyby zostać objęte must-carry, na poziomie 30.
Projektowane przepisy rozbudowują i doprecyzowują obowiązującą zasadę must-offer. Na podstawie tych przepisów nadawca nie będzie mógł uzależniać zawarcia umowy na rozprowadzanie programu od zawarcia umowy na rozprowadzanie programu lub pakietu programów innego niż ten, o który wystąpił operator. Ponadto nadawca nie będzie miał możliwości różnicowania opłat za udostępniane tego samego programu lub pakietu tych samych programów operatorom rozprowadzającym program.
Operator rozprowadzający program będzie zobowiązany do oferowania odbiorcy możliwość zakupu pojedynczych programów i nie może uzależniać zawarcia umowy o świadczenie usług rozprowadzania tych programów od zawarcia umowy na rozprowadzanie innych programów lub pakietów programów.
Źródło: ISBnews
