Sejmowa Komisja Cyfryzacji, Innowacyjności i Nowoczesnych Technologii będzie rekomendować Sejmowi odrzucenie projektów ustaw prawo komunikacji elektronicznej oraz przepisy wprowadzające ustawę – Prawo komunikacji elektronicznej, znane jako tzw. Lex Pilot, które wprowadzają m.in. dodatkowe zmiany do ustawy o radiofonii i telewizji w zakresie kształtowania obowiązków must-carry i must-offer.
Za przyjęciem zgłoszonych podczas dyskusji wniosków o odrzucenie projektów głosowało 10 posłów, 5 było przeciw.
Na początku marca przeprowadzono wysłuchanie publiczne.
Przedmiotem must-carry, wprowadzonego w 2011 roku jest rozprowadzanie niektórych programów nadawcy publicznego TVP1, TVP2 i jednego regionalnego programu telewizyjnego rozpowszechnianego przez TVP, przy czym tylko wobec niektórych operatów (gł. sieci kablowych) istnieje obowiązek rozprowadzania regionalnego programu telewizyjnego właściwego dla danego obszaru. Ponadto obowiązkiem objęto rozpowszechniane naziemnie w 2011 r. programy Polsat, TVN, Polskie Media, Puls. Obowiązek must-carry połączony jest z tzw. obowiązkiem must-offer.
Celem projektowanej regulacji jest – jak wskazano w uzasadnieniu – uzupełnienie must-carry o uregulowanie obowiązku odpowiedniego wyeksponowania i zapewnienia łatwego dostępu do określonych programów, rozciągnięcie must-carry na inne programy publicznej telewizji dostępne naziemnie (niż tylko TVP1 i TVP2 oraz odpowiedni program regionalny), otwarte kształtowanie listy niepublicznych programów objętych must-carry oraz określenie kategorii podmiotów obciążonych obowiązkiem must-carry.
Projekt zakładał, by obowiązek must-carry obejmował z mocy samej ustawy operatorów rozprowadzających programy w sieci telekomunikacyjnej, z wyłączeniem podmiotów rozprowadzających programy w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną w multipleksie. Obowiązek ten dotyczyć miał operatorów, którzy łącznie spełniają następujące wymagania:
– rozprowadzają programy telewizyjne dla zidentyfikowanych, uprawnionych umownie odbiorców, w określonych lokalizacjach, wyłącznie na terytorium RP;
– urządzenia używane przez odbiorców do odbioru programów są przyłączone do sieci tego operatora lub operator stosuje zabezpieczenia techniczne lub rozwiązania informatyczne zapewniające odbiór programów wyłącznie w określonych lokalizacjach.
Projekt zakładał, że lista ustawowa miałaby objąć programy TVP (czyli TVP1, TVP2, TVP Info i TVP Kultura) oraz regionalny program TVP właściwy dla danego obszaru.
Lista uzupełniająca określana byłaby w drodze rozporządzenia KRRiT, przy czym KRRiT byłaby obowiązana objąć tą listą co najmniej te telewizyjne programy publiczne, które są rozpowszechniane w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną w multipleksie. KRRiT mogłaby objąć listą także inne programy, uwzględniając względy interesu publicznego.
Projekt zakłada ustawowe określenie maksymalnej liczby programów, które w drodze rozporządzenia mogłyby zostać objęte must-carry, na poziomie 30.
Projektowane przepisy rozbudowywały i doprecyzowywały obowiązującą zasadę must-offer. Na podstawie tych przepisów nadawca nie mógłby uzależniać zawarcia umowy na rozprowadzanie programu od zawarcia umowy na rozprowadzanie programu lub pakietu programów innego niż ten, o który wystąpił operator. Ponadto nadawca nie miałby możliwości różnicowania opłat za udostępniane tego samego programu lub pakietu tych samych programów operatorom rozprowadzającym program.
Operator rozprowadzający program byłby zobowiązany do oferowania odbiorcy możliwość zakupu pojedynczych programów i nie mógłby uzależniać zawarcia umowy o świadczenie usług rozprowadzania tych programów od zawarcia umowy na rozprowadzanie innych programów lub pakietów programów.
Źródło: ISBnews
